Dlaczego boisz się żyć?

Żródło:http://weheartit.com

Prawda jest taka, że boimy się żyć. I choć moja natura każe temu zaprzeczać, tak jest. Niech odezwie się ten, który nie zrobił czegoś, bo...

Może chciałeś pójść na szkolną dyskotekę, no ale przecież nie pójdziesz bez Kogoś. Chciałeś zostać przewodniczącym, no ale sam się nie zgłosisz. Chciałeś, żeby ktoś Ci pomógł, zwyczajnie się zainteresował, ale na pytanie: "W porządku?" odpowiadasz twierdząco.  Myślisz, że ludzie Cię nie lubią, ignorują, ale nie zauważasz wyciągniętej dłoni, troskliwego spojrzenia. A być może komuś zawalił się świat, jednak martwi się o Ciebie, jednak jesteś zbyt zajęty swoimi problemami, aby dostrzec, że nie tylko Ty cierpisz. Boisz się oddać komuś cząstkę siebie. A potem jest za późno.

Najgorsze jest to, że sam boisz się przyznać, że coś znaczysz. Że zamiast powiedzieć: "HELOŁ, MAM UCZUCIA!", chowasz się w kąt i znikasz. Że zamiast odpowiedzieć: "Dziękuję", odpowiadasz: "To przecież nic takiego". Umniejszasz swoje możliwości. DLATEGO NIGDY CI SIĘ NIE UDA. Popadasz w jakiś nieokreślony letarg, w kółko powtarzając sobie, że nie dasz rady, zamiast zastanawiać się, co możesz zrobić, żeby się udało.

Dlatego błagam, natychmiast wyrzuć ze swojego słownika wyrzuć wszystkie wątpliwości.(I nadal polecam radio zamiast smutnej playlisty ;D)